மாமழை போற்றுதும்...

அன்பின் சக்திக்கு,
சென்னையில் உங்களை விட்டுவிட்டு,இங்கே நான் கவலைகளில் மிதக்கிறேன்.
சமீபத்து பதிவு ஒன்றில் அலைபேசி இல்லா ஓர்நாள் கேட்டிருந்தேன். ஆனால் இன்று முழுவதும் உனக்கான தொடர்புகள் முடக்கப்பட்டதில் திணறிப்போனேன்.

என்ன நடக்கிறது சக்தி?

பேருந்துகள் செல்லவேண்டிய சாலையில் படகுகள் மிதக்கின்றன.சாலைக்கு மேல் ஓட வேண்டிய பேருந்து கழுத்துவரை மூழ்கிக்கிடக்கிறது?
வீட்டுக்குள்ளிருந்து வாளிகளில் எடுத்து வெளியில் கொட்டுகிறார்கள் மழைநீருடன் கழிவுநீரையும்.
சின்னஞ்சிறு பிள்ளைகள் குறுகிக்கிடக்கிறார்கள் குளிருக்குள்.

ஒரு பல்கலைக்கழகமே பரிசலில் சென்று பார்வையிடும் பரிதாபம்.

இது இயற்கையின் சீற்றமென எளிதில் விலகிப்போய் விட முடியாது.

இது வருமுன் காவாததன் பரிசா?
வந்தபின் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்பதற்கு தண்டனையா?

ஒரு மாநிலத்தின் தலைநகருக்கு இந்த நிலையெனில்,மற்ற எல்லா இடங்களிலும் இப்படி ஒரு மழை பெய்திருந்தால் என்னவாகியிருக்கும்.?

மழையும் புயலும் சென்னைக்கும் கடலூருக்கும் யுகங்களுக்கு ஒருமுறை வந்து போவதல்ல.

பலா மரங்களை வேரோடு சாய்த்தும்,பல மரணங்களையும் தந்து போன தானே புயல் நம் தாத்தாக்கள் காலத்தில் நடந்ததல்ல.

இருபத்தோராம் நூற்றாண்டில் இருக்கிறோம்.புயலுக்கல்ல,மழைக்கே நாம் போராடிக்கொண்டிருந்தால் எப்போது முன்னெற.?

கட்டடங்களும்,புள்ளிவிவரக்கணக்குகளை விளம்பரமாய் தருவதும் தான் நாட்டின் முன்னேற்றமெனில்?

பேரிடர் மீட்புத்துறையின் பணி பாராட்டத்தக்கது.
பிட்டுக்கு மண் சுமந்த கடவுளின் முதுகையே பதம் பார்க்கும் அளவுக்கு அவசியமானது நீர் மேலாண்மை.
அப்படி ஒரு துறை இருக்கிறதா?இருக்குமெனின் இயங்குகிறதா?

ஒரு நாளில் மூன்றுமுறை மழை பெய்யும் சிங்கப்பூரின் சாலைகள் இப்படி நீர் கண்டதில்லை.

சக்தி இது அரசியலில்லை..

ஒரு குடிமகனாய்,
உன்னை சென்னைக்கு அனுப்பிவிட்டு பரிதவிக்கும் ஒரு அப்பனாய் என் ஆதங்கம்.

பொதுக்கூட்டங்களுக்காகவும்,மாநாடுகளுக்காகவும் சரிசெய்யப்பட்ட திடல்களின் அளவுக்கு ,மழைநீர் கொள்ளும் பரப்புகளை சீர் செய்திருந்தால் இந்த பரிதவிப்பு இருந்திருக்காது தான்.

மக்களை குறை சொல்லக்கூடாது சக்தி.
மன்னன் எவ்வழி,மக்கள் அவ்வழி.

மடைகளையும்,குளங்களையும்,வாரிகளையும்,ஏரிகளையும் புதைத்துவிட்டு...
மழைநீர் உயிர் நீரென்றால்.....?

தாங்கிக்கொள்ள முடியாத எதையும் இயற்கை தருவதில்லை.
அது அமுதாய்த்தான் கொட்டுகிறது..
நாம் தான் அசிங்கப்படுத்தி விடுகிறோம்.

அன்புடன்,
செல்வக்குமார்.