கற்பனை என்றாலும்...

ஒரு
ஒப்பில்லாக்காதலி
கண்டெடுத்தேன்..




கனவுகளில்
வெகுநேரம்
இருக்கின்றாள்..
நான்
கண்ணசரும்
வேளைகளில்
சிரிக்கிறாள்.

மின்னலென
வந்துவந்து
போய்விடுவாள்.
இன்னும்
கொஞ்சம்
இரு
என்பேன்.
இடியெனச்
சிரிக்கின்றாள்.

மழலையென
பிதற்றுகிறேன்
அவள்
மடிசாய
வீழுகின்றேன்...

வாழ்ந்த கதை
நான் சொல்ல
அருவியாய்
கண்ணீர் அவளுக்கு..

வெற்றி
என்னை
சேருமென
விரல்
கொண்டு
கோதுகிறாள்..

வீரனடா...
உனக்கென்ன
கவலை
என்று
மோதுகிறாள்..

காமமில்லை
மருந்துக்கும்..
சாமத்திலும்
சன்னல் மூடப்
போவதில்லை..

முகம் உண்டு
அவளுக்கு
தினம்தினம்
நான்
பார்ப்பதுபோல்..

குரலுண்டு
அவளுக்கு..
குயில்போல
கருப்பில்லை..

அம்மன்
சிலைக்கொரு
சந்தனக்காப்பென
ஒப்பனைகள்
தினம்
மாற்றுகிறேன்..

அற்பனுக்கு
வந்த
ஒரு வாழ்க்கையென
எப்போதும்
அவள்
குடையாக
விரிகின்றேன்.

கட்டியழ
வேண்டும்.
என்
கவியால்
கொல்லவேண்டும்..

எத்தனையோ
கவி படித்தேன்..
எங்கெங்கோ
வேர் பிடித்தேன்..

முட்டும் ஒரு
வார்த்தை
சொல்ல
மூச்சுமுட்டிச்
சாகின்றேன்..

காதல் சொன்னால்
காணாமல்
போவாளோ
கண்ணெல்லாம்
வியர்க்கின்றேன்..

அவசியம்
வருவாள்
என்
அந்திக்கனவுகளில்..

எத்தனைநாள்
தூக்கிச்சுமக்க..

எனைச்சுமக்கும்
நாளுக்குள்
சொல்லித்தான்
விடவேண்டும்..