வேறொரு வருத்தமில்லை

ஒருமுறை
பார்த்திருக்கலாம்
தான்
அவன் முகத்தை
கடைசியாய்.

எப்போதும் ஒளிசிந்திக்கொண்டிருந்த
அந்த கண்களை...

காற்றின்வழி
கசியவிட்ட
நம்பிக்கை வார்த்தைகளின்
நாக்கை.

கடவுளுடனே பேசுவான்
என நம்பிக்கொண்டிருந்த
உதடுகளை.

ஞானத்தகப்பன்
நானென்று
நிமிர்ந்து நின்ற
மார்பை...

எல்லாம்
என் தலையில்
என்பானே
அவன் முகத்தை..

தூக்கிட்டு மரித்த
அவன் கடைசி வலியை...

அந்த பிணவறையில்
அடுக்கியிருந்த
சவங்களினூடே
தாடிமட்டும்
தெரிந்திருக்கும்
முகத்தை....

அறுத்து மூடிய மேனியில்
கட்டிப்பட்டு போயிருக்கும்
அவன் கனவுகளை..

திரவங்களின் வாடைக்கு
வாய்பொத்தி நின்ற நட்புகளின் இடையில்
நானும் நின்றிருக்கலாம்
ஒரு சொட்டு கண்ணீருடன்..

அவன் நினைவுகளை மட்டும் விட்டுச்சென்றிருந்தால்
அவன் சாம்பலாகும் வரை
நானும் எரிந்திருக்கலாம் தான்

ஊருக்கே
புத்தி சொன்னவன்.
புத்திரன் மறந்து
நித்திரையானவன்.

அவன் சொன்ன
எதை நம்ப...
அவன் எழுதிய
எதைப்படிக்க..

அவன்
மரணத்தில்
ஒரு வருத்தமுமில்லை.

அவன்
மரணிக்க
நினைத்த போதே

செத்துப்போனவன்.